Poresko pravo je subjektivno poresko pravo države i u njenoj je jurisdikciji. Realizuje se preko poreske vlasti.
Poreskopravni odnos je javnopravni odnos između dve strane, na osnovu kojeg jedna strana (poreski poverilac) ima pravo da od druge strane (poreskog dužnika) zahteva određeno davanje, činjenje, nečinjenje ili trpljenje, a druga strana je dužna da to ispuni. Poreskopravni odnos je poreski zahtev države naspram poreske obaveze poreskog dužnika. Poreskopravni odnos je sa stanovišta poverioca poreski zahtev, a sa stanovišta dužnika poreska obaveza.
Poreski zahtev može da se posmatra u širem i užem smislu. Poreski zahtev u užem smislu je usmeren prema svim poreskim dužnicima, dok je poreski zahtev u širem smislu ovlašćenje poreskog upravnog organa da traži saradnju od konkretnog poreskog dužnika kod utvrđivanja i naplate konkretnog poreza.
Poreska obaveza se posmatra kao:
– materijalna strana, koja rezultira smanjenjem dohotka tj. dovodi do imovinske promene,
– formalna (upravna) strana, koja je u vidu saradnje sa poreskim organima.
Sadržina poreskog odnosa predstavlja skup prava i obaveza imovinske i neimovinske prirode: obaveza plaćanja poreza, pravo na utvrđivanje poreza, obaveza podnošenja poreske prijave, obaveza da se vodi propisano knjigovodstvo, pravo na povraćaj poreza i dr.
