Intelektualna svojina predstavlja skup prava, koja štite određene kreacije ljudskog uma i komercijalne simbole koji predstavljaju bestelesna dobra, a koja uživaju zaštitu na osnovu različitih nivoa isključivih prava, što omogućuje njihovu komercijalizaciju i eksploataciju na tržištu. Intelektualna svojina je predmet zaštite intelektualnih prava. Intelektualna svojina, kao apsolutno pravo, ima za svoj predmet specifično pravno dobro u vidu intelektualne tvorevine, dok monopolski karakter znači da titular tvorevine ima ekskluzivitet u odnosu na ono što je svojim intelektualnim radom stvorio (treća lica moraju da zatraže pravo odnosno dozvolu za korišćenje intelektualnog dobra titulara intelektualne svojine). Prava intelektualne svojine se registruju kod odgovarajućih institucija (Zavod za intelektualnu svojinu).
Žig je pravo industrijske svojine, regulisano Zakonom o žigu. Žig je grafički znak (logotip firme), verbalni (nazivi ili slogani), trodimenzionalni (pakovanje) i muzički žig (zaštićene prepoznatljive melodije), ali obuhvata i znakove koji se sastoje od slika, crteža, rasporeda boja i kombinacija tih znakova. Žig svojim izgledom ili sadržajem ne sme da povređuje autorska prava ili druga prava industrijske svojine, niti da sadrži državni ili drugi javni grb, zastavu ili simbol, naziv ili skraćenicu naziva neke zemlje ili međunarodne organizacije, kao i njihovo podražavanje.
Zaštita žiga, kao oblika intelektualne svojine, se vrši procesom registracije kod Zavoda za intelektualnu svojinu (ZIS). Registracijom, žig pruža vlasniku ekskluzivno pravo da koristi određeni znak za označavanje svojih proizvoda ili usluga, po kojem se razlikuju od proizvoda ili usluga jednog preduzeća od proizvoda ili usluga drugih preduzeća na tržištu. Istovremeno ovaj postupak sprečava druge da koriste registrovani žig bez dozvole autora. Neovlašćeno korišćenje registrovanog žiga je povreda prava vlasnika žiga. Vlasnik žiga može podneti tužbu za zaštitu svojih prava, tražeći odštetu, zabranu daljeg korišćenja žiga ili oduzimanje nelegalno proizvedenih proizvoda. U postupku povrede prava vlasnika žiga, stručnu pravnu pomoć može pružiti advokat za intelektualnu svojinu.
Advokat za intelektualnu svojinu, sveobuhvatnim pravnim savetima, olakšava vlasniku prava intelektualne svojine, razumevanje zakonskih tačaka koje se odnose na prava intelektualne svojine, kao i trećim licima koja žele da koriste postojeću intelektualnu svojinu. Advokat za intelektualnu svojinu zastupa strane i podnosi potrebnu dokumentaciju u cilju zaštite prava intelektualne svojine prilikom postupka njegove registracije. Pri povredi prava intelektualne svojine, advokat za intelektualnu svojinu podnosi tužbu. Tužbom za povredu prava intelektualne svojine (žiga) može se zahtevati: utvrđenje povrede prava, zabrana radnji kojima se vrši povreda ili radnji koje predstavljaju ozbiljnu pretnju da će pravo biti povređeno, kao i zabranu ponavljanja takvih ili sličnih radnji pod pretnjom plaćanja primerenog novčanog iznosa tužiocu, naknada štete, objavljivanje presude o trošku tuženog, oduzimanje, odnosno trajno isključenje iz prometa ili uništenje ili preinačenje, bez naknade, predmeta kojima je izvršena povreda, kao i zabranu otuđenja, oduzimanje, ili uništenje, bez naknade, materijala i predmeta koji su upotrebljeni u proizvodnji predmeta kojima je izvršena povreda prava.
Primer sudske prakse daje osnovne elemente sudskog postupka kod zaštite žiga (intelektualna svojina). Apelacioni sud u Beogradu je 06.12.2023. godine radi osporavanja prijave za registraciju žiga, odlučujući o žalbi tuženog izjavljenoj protiv presude Višeg suda u Beogradu P4 11/18 od 22.1.2020. godine, doneo je presudu (Gž4 78/20) kojom se kao neosnovana žalba tuženog odbija i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P4 11/18 od 22.1.2020. godine u prvom i trećem stavu izreke.
Obrazloženje:
„Prvim stavom izreke pobijane presude usvojen je tužbeni zahtev, pa je tužilac „Petroprocess doo“ iz Beograda oglašen za podnosioca prijave za priznanje prava na žig, koju je tuženi AA iz …, podneo Zavodu za intelektualnu svojinu pod brojem Ž … od 21.8.2017. godine u vidu reči „Petroprocess“ sa pravom prvenstva od 21.8.2017. godine za usluge u: klasi 35: pomoć u poslovnom upravljanju; poslovno upravljanje i organizaciono savetovanje; konsultacije u poslovnom upravljanju; prezentacija robe; pomoć u poslovnom ili industrijskom upravljanju; savetodavne usluge u poslovnom upravljanju; usluge u posredovanju u trgovini; pregovaranje i zaključivanje poslovnih transakcija za treća lica; klasi 37: postavljanje i popravka električnih uređaja; održavanje i popravka gorionika (plamenika); postavljanje i popravljanje opreme za grejanje; instaliranje, održavanje i popravka mašina; instalacija, održavanje i popravka računarske opreme; otklanjanje smetnji na električnim aparatima i klasi 42: vođenje studija tehničkog projektovanja; inženjerske usluge; računarsko programiranje; kalibracija (merenje); dizajniranje računarskog softvera; analize računarskih sistema; instaliranje računarskog softvera; savetovanje u vezi sa štednjom energije; pružanje naučnih informacija, saveta i konsultacija u vezi smanjenja emisije ugljenika; energetska revizija, što je tuženi dužan priznati i trpeti. Drugim stavom izreke odbačena je tužba u delu tužbenog zahteva kojim je traženo da sud naloži Zavodu za intelektualnu svojinu Republike Srbije da tužioca upiše kao podnosioca prijave na žig pod brojem Ž … od 21.8.2017. godine u registru žigova. Trećim stavom izreke obavezan je tuženi da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 257.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti, pa do isplate.
Blagovremeno izjavljenom žalbom zasnovanom na svim razlozima propisanim odredbom člana 373 stav 1 Zakona o parničnom postupku (“Službeni glasnik RS” br.72/11 … 18/20), tuženi je prvostepenu presudu pobijao u prvom i trećem stavu izreke. Troškove postupka je tražio i opredelio.
Tužilac je dostavio odgovor na žalbu tuženog, a troškove sačinjavanja odgovora je tražio i opredelio.
Ispitujući pravilnost ožalbene presude u pobijanom delu saglasno ovlašćenjima propisanim članom 386 Zakona o parničnom postupku, drugostepeni sud je ocenio da je žalba tuženog neosnovana.
Tokom prvostepenog postupka nisu učinjene bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 374 stav 2 tačke 1, 2, 3, 5, 7 i 9 Zakona o parničnom postupku na koje drugostepeni sud pazi po službenoj dužnosti. Protivno žalbenim navodima tuženog, izreka pobijane presude je razumljiva i neprotivrečna datim razlozima, koji nesumnjivo proizlaze iz sadržine isprava i ostalih dokaza na kojima je zasnovan činjenični zaključak prvostepenog suda, pa se prvostepena presuda sa sigurnošću može ispitati, a izjavljenom žalbom se neosnovano ukazuje na povredu odredaba parničnog postupka iz člana 374 stav 2 tačka 12 istog zakona.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužilac je društvo sa ograničenom odgovornošću osnovano 18.12.2003. godine, registrovano dana 28.6.2005. godine. Pretragom kroz APR kao privredna društva koja u svom poslovnom imenu sadrže reč „Petroprocess“ pojavljuju se tužilac i privredno društvo „Petroprocess solutions“ čiji je osnivač tuženi. Tužilac reč „Petroprocess“ koristi kao znak za označavanje usluga koje pruža ispisanu latiničnim pismom, velikim slovima, u crno – crvenoj boji, a osnivači tužioca su BB, koja je bila vlasnik firme zajedno sa svojim suprugom. Tuženi je od osnivanja tužioca obavljao … ovog privrednog društva. Usled širenja delatnosti tužioca njegovi osnivači su tokom 2014. godine prodali 60% kapitala privrednog društva. Tuženi je dana 19.6.2017. godine dao ostavku… tužioca i istovremeno otkaz ugovora o radu zaključno sa 4.7.2017. godine i potom je registrovao privredno društvo pod nazivom „Petroprocess solutions“ u koje je prešlo nekoliko dotadašnjih zaposlenih tužioca. Tuženi je preduzeće „Petroprocess solutions“ registrovao na istoj adresi na kojoj se nalazi sedište tužioca, a dana 21.8.2017. godine podneo je Zavodu za intelektualnu svojinu prijavu za registraciju žiga u vidu reči „Petroprocess“ za sve nabrojane delatnosti u klasama 7, 9, 35, 37 i 42. Nakon osnivanja firme tuženog razni klijenti i kompanije elektronskim putem obraćali su se tužiocu, iako su imali nameru da se obrate firmi tuženog, a veći broj pošiljaka namenjenih firmi tuženog dostavljeno je greškom tužiocu. Čak je i Carinska uprava Carinarnica Beograd greškom navela poslovno ime i PIB privrednog društva tuženog u postupku u kom je postupala po zahtevu tužioca. Privredno društvo „Petroprocess doo“ prepoznatljiv je brend na tržištu poslova kojima se bavi budući da je bilo jedino privredno društvo koje je imalo objedinjen postupak od projektovanja, preko ugradnje i održavanja opreme u oblasti u kojima se bavilo. Tužilac i privredno društvo tuženog direktni su konkurenti na tržištu, pa iako nikada nisu planirano sarađivali na poslovima, dešavalo se da naručilac poslova angažuje i tužioca i privredno društvo tuženog.
Iz iskaza svedoka VV proizlazi da je dolazilo do čestih grešaka u dostavi, pa su pošiljke, elektronska pošta, fakture i druga poslovna dokumentacija dostavljane tužiocu, a bile su namenjene privrednom društvu tuženog i obrnuto.
Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, primenom odredaba člana 1 stav 2, člana 80 i člana 81 Zakona o žigovima (“Službeni glasnik RS” br. 104/09…10/13) prvostepeni sud je ocenio da je tuženi prijavu za registraciju žiga „Petroprocess“ podneo protivno načelu savesnosti i poštenja, te da je time povređen pravni interes podnosioca tužbe. Polazeći od navedenog, a imajući u vidu da je tuženi od osnivanja firme „Petroprocess doo“ do 19.6.2017. godine bio … u istoj, da mu je bio poznat naziv i način nastanka naziva tužioca, kao i reputacija tužioca na tržištu poslova koje obavlja, da je nakon otkaza tuženi osnovao svoju firmu pod nazivom „Petroprocess solutions“ na istoj adresi kao tužilac (samo drugi sprat) i da je podneo prijavu za registraciju žiga „Petroprocess“, pravilno je prvostepeni sud utvrdio da je navedena prijava podneta protivno načelu savesnosti i poštenja.
Prema oceni Apelacionog suda, prvostepeni sud je na pravilno i potpuno utvrđeno činjenično stanje pravilno primenio materijalno pravo, dajući za svoju odluku razloge koje u celosti prihvata i ovaj sud i shodno odredbi člana 396 stav 2 Zakona o parničnom postupku, na iste upućuje.
Protivno navodima žalbe činjenično stanje je dokazima izvedenim shodno članu 7 stav 1 i članu 228 Zakona o parničnom postupku u vezi sa članom 229 stav 2 istog zakona pravilno i potpuno utvrđeno, a izjavljenom žalbom se pravilnost ocene izvedenih dokaza ne dovodi u sumnju s obzirom da je prvostepeni sud shodno odredbi člana 8 Zakona o parničnom postupku sve odlučne činjenice za donošenje pravilne odluke pravilno i potpuno utvrdio.
Žig je prema odredbi člana 1 stav 2 Zakona o žigovima (“Službeni glasnik RS”, br. 104/2009…6/20) a koji se u konkretnom slučaju primenjuje na osnovu člana 112 stav 3 Zakona o žigovima (“Službeni glasnik RS”, br. 6/20), pravo kojim se štiti znak koji u prometu služi za razlikovanje robe, odnosno usluga jednog fizičkog ili pravnog lica od iste ili slične robe, odnosno usluga drugog fizičkog ili pravnog lica. Predmet zaštite žigom je prema članu 4 navedenog zakona znak koji se može grafički predstaviti pod uslovom da je podoban za razlikovanje u prometu robe, odnosno usluga jednog fizičkog ili pravnog lica od robe odnosno usluga drugog fizičkog ili pravnog lica, a prema stavu 2 istog člana znak se može sastojati, pored ostalog, i od reči.
Prema odredbi člana 38 Zakona o žigovima nosilac žiga ima isključivo pravo da znak zaštićen žigom koristi za obeležavanje robe, odnosno usluge na koje se taj znak odnosi (stav 1). Nosilac žiga ima pravo da drugim licima zabrani da neovlašćeno koriste: 1) znak koji je istovetan sa njegovim ranije zaštićenim znakom u odnosu na robe, odnosno usluge koje su istovetne robi, odnosno uslugama za koje je taj žig registrovan: 2) znak koji je istovetan njegovom ranije zaštićenom znaku za sličnu vrstu robe, odnosno usluga ili sličan njegovom ranije zaštićenom znaku za istovetnu ili sličnu vrstu robe, odnosno usluga ako postoji verovatnoća da zbog te istovetnosti, odnosno sličnosti nastane zabuna u relevantnom delu javnosti, koja obuhvata i verovatnoću dovođenja u vezu tog znaka sa njegovim ranije zaštićenim znakom (stav 2).
Povredom prava se u smislu člana 72 Zakona o žigovima smatra svako neovlašćeno korišćenje zaštićenog znaka od strane bilo kod učesnika u prometu, u smislu člana 38 i člana 43 stav 2 ovog zakona (stav 1), kao i podražavanje zaštićenog, odnosno prijavljenog znaka (stav 2) ili dodavanje znaku reči tip, način po postupku i slično (stav 3). Tužbu zbog povrede prava, prema članu 73 stav 1 i 3 Zakona o žigovima, može podneti nosilac žiga pod uslovom da je žig korišćen u smislu člana 64 ovog zakona (ako nosilac žiga ili lice koje je on ovlastio, bez opravdanog razloga nije ozbiljno koristilo na domaćem tržištu žig za obeležavanje robe, odnosno usluga na koje se taj žig odnosi, u neprekidnom vremenskom periodu od pet godina, računajući od dana registrovanja žiga, odnosno od dana kad je žig poslednji put korišćen – član 64 stav 1 istog zakona).
Prema odredbi člana 80 Zakona o žigovima smatra se da je prijava podneta protivno načelu savesnosti i poštenja ili je znak registrovan na osnovu takve prijave, odnosno na osnovu prijave kojom je povređena zakonska ili ugovorna obaveza, lice čiji je pravni interes time povređen može tužbom tražiti da ga sud oglasi za podnosioca prijave, odnosno nosioca prava.
Članom 81 stav 1 Zakona o žigovima propisano je da fizičko ili pravno lice koje u prometu koristi znak za obeležavanje robe, odnosno usluga, a za koji je drugo lice podnelo prijavu ili ga registrovalo na svoje ime za obeležavanje iste ili slične robe, odnosno usluga može tužbom tražiti da ga sud oglasi za podnosioca prijave, odnosno nosioca žiga ako dokaže da je taj znak bio opštepoznat u smislu člana 6bis Pariske konvencije o zaštiti industrijske svojine, za obeležavanje njegove robe, odnosno usluga pre nego što je tuženi podneo prijavu, ili registrovao žig.
Odredbom člana 6 stav 1 Uredbe o ratifikaciji Pariske konvencije za zaštitu industrijske svojine od 20. marta 1883. godine, revidirana u Briselu 14. decembra 1900. godine, u Vašingtonu 2. juna 1911. godine, u Hagu 6. novembra 1925. godine, u Londonu 2. juna 1934. godine, u Lisabonu 31. oktobra 1958. godine i u Stokholmu 14. jula 1967. godine („Službeni list SFRJ – Međunarodni ugovori i drugi sporazumi“, br. 5/74 i „Službeni list SFRJ – Međunarodni ugovori“, br. 7/86 – dr. uredba) propisno je da se Zemlje Unije obavezuju da, bilo po zvaničnoj dužnosti, ako zakonodavstvo zemlje to dopušta, bilo na traženje zainteresovanog, odbiju ili ponište registrovanje i zabrane upotrebu fabričkog ili trgovačkog žiga koji predstavlja reprodukciju, potraživanje ili prevod, tako izvršen da može stvoriti pometnju sa nekim žigom koji bi nadležna vlast zemlje registrovanja ili upotrebe smatrala da je u toj zemlji nesumnjivo poznat kao žig lica koje uživa pravo da se koristi ovom konvencijom i upotrebljava se za istovetne ili slične proizvode. Na isti način postupiće se i ako bitni deo žiga predstavlja reprodukciju jednog takvog žiga koji je nesumnjivo poznat ili podražavanje koje može stvoriti pometnju sa ovim žigom.
Na osnovu citiranih zakonskih odredbi proizlazi da se tužbom za osporavanje žiga pruža sudska zaštita licu koje nije nosilac prava na žig u odnosu na lice koje je podnelo prijavu, odnosno registrovalo žig, po dva posebna osnova – prvi, zbog povrede pravnog interesa tužioca podnošenjem prijave protivno načelu savesnosti i poštenja ili povredom zakonske ili ugovorne obaveze, odnosno registrovanjem znaka na osnovu takve prijave (član 80 Zakona o žigovima) i drugi – radi zaštite oznake koja je korišćenjem postala opštepoznata oznaka za određeni proizvod tužioca (član 81 Zakona o žigovima). Po oba navedena osnova tužilac tužbom može tražiti da ga sud oglasi za podnosioca prijave, odnosno nosioca prava.
Neosnovani su žalbeni navodi da je prvostepeni sud pogrešno zaključio da je tuženi prijavu za priznanje žiga podneo protivno načelu savesnosti i poštenja.
Prema utvrđenom činjeničnom stanju tuženi je duži vremenski period bio … kod tužioca, te je istom morao biti poznat naziv tužioca, kao i vremenski period u kojem je isti koristi, odnosno da je isti u upotrebi kao poslovni naziv i pre podnošenja prijave za registraciju žiga, a time i prepoznatljivost poslovnog imena tužioca na tržištu. Pravilnost zaključka prvostepenog suda proizlazi i iz činjenice da je tuženom mesto … omogućavalo veći stepen informisanosti o poslovanju tužioca, poslovnim partnerima, zaključenim poslovima, u odnosu na običnog zaposlenog. Nadalje, tuženi je jasno i konkretno opisao način nastanka poslovnog imena tužioca, odnosno da poslovno ime tužioca predstavlja složenicu prezimena nekadašnjih vlasnika i reči process, dok nije mogao da da ni jedan razlog zbog čega je upravo on odabrao taj naziv za prijavu registracije žiga. Okolnost da je tuženi pristupio procesu registracije spornog žiga – neposredno nakon otkaza, kao i okolnost da je preduzeo i druge radnje (registracija sedišta firme tuženog na istoj adresi kao tužiočeva), jasno ukazuju da je prijava za registraciju žiga podneta suprotno načelu savesnosti, a u cilju korišćenja poslovne reputacije koju je tužilac stekao na tržištu korišćenjem identične oznake kao što je oznaka naziva firme tužioca.
Ne mogu se prihvatiti žalbeni navodi kojima se ukazuje da su greške koje su se dešavale prilikom dostavljanja elektronske i pisane pošte i drugih pošiljki posledica postupanja pošiljalaca i da u tome nema doprinosa tuženog, jer takvi navodi upravo potvrđuju pravilnost prvostepene odluke. Naime, žig predstavlja znak kojim se roba ili usluge u prometu označavaju, radi njihovog lakšeg prepoznavanja, pronalaženja i razlikovanja od stranke kupaca, odnosno korisnika. Dakle, žig mora biti takav da kod prosečnih korisnika ne može izazvati pometnju, odnosno zabunu. Što su usluge, odnosno proizvodi sličniji, to se kriterijum različnosti žigova mora strožije tumačiti. Dakle, kod žigova kojima se označavaju proizvodi koji pripadaju različitim kategorijama (poput teške mehanizacije i prehrambene industrije) može se tolerisati veći stepen sličnosti, imajući u vidu da kod korisnika, odnosno kupaca među njima, teško može doći do zabune, odnosno pometnje. Nasuprot tome, žigovi kojima se označava roba ili usluga iste kategorije moraju biti različiti i ne može se tolerisati sličnost ili međusobna povezanost. Dakle, nema mesta raspravljanju da li je opisana sličnost između poslovnog naziva tužioca i naziva preduzeća tuženog izazvala zabranjenu posledicu (zabunu među korisnicima), jer se to nesumnjivo i dogodilo. Sličnost između oznake poslovnog imena tužioca i preduzeća tuženog je bila takva da je dovela do grešaka prilikom uručenja robe, čak je dovela i do grešaka prilikom izrade akata državnih organa. Argumentacija tuženog da je do opisanih grešaka došlo nepažnjom pošiljaoca jeste delimično osnovano, ali upravo iz razloga da se i prostom nepažnjom može pogrešiti propisano je da pravna lica koja se bave istom ili delimično sličnom delatnošću ne mogu imati nazive, koji su takvi da kod korisnika dovedu do zabune. Takođe, sud je imao u vidu i okolnost da su lica koje koriste usluge tužioca i preduzeća tuženog najčešće ljudi upućeni u te poslove, upoznati da ponudom na tržištu (dakle, ne mogu se smatrati običnim, prosečnim korisnikom), pa kod takvog stanja stvari da je kod lica sa većim stepenom obaveštenosti došlo do pometnje, odnosno zbunjivanja, nesumnjivo se zaključuje da je postupanje tuženog protivno načelu savesnosti i poštenja.
Neosnovani su i žalbeni navodi da tužilac usled zabune koja se dešavala zbog imena nije pretrpeo nikakvu štetu već je mogao imati samo korist time što je imao uvid u poštu tuženog, s obzirom da se zaštita u smislu člana 80 Zakona o žigovima pruža zbog povrede načela savesnosti i poštenja i radi zaštite pravnog interesa tužioca. Registracijom žiga po podnetoj prijavi, tuženi bi stekao ovlašćenje da tužiocu zabrani korišćenje zaštićene oznake „Petroprocess“ u privrednom prometu, pa tužilac koji je dugogodišnjim korišćenjem ove oznake kao svog poslovnog imena navedenom oznakom učinio prepoznatljivim usluge koje obavlja, ima pravni interes da se oglašavanjem za podnosioca prijave spreči dovođenje korisnika usluga u zabunu .
Sud je cenio i navode tuženog da je svoje preduzeće sa poslovnim nazivom „Petroprocess solutions“ uredno registrovao u APR, pri čemu registrator nije imao primedbe na odabrani naziv. Izneti navodi su bez uticaja jer registrator prilikom registracije u skladu sa članom 14 stav 1 tačka 8 Zakona o postupku registracije u Agenciji za privredne registre („Sl. Glasnik RS“, br. 99/11, 83/14, 31/19 i 105/21) ispituje da li je u registru koji postupa po prijavi već registrovano drugo pravo sa istim nazivom, pa činjenica da je izvršen upis naziva tuženog nije od uticaja na ostvarivanje prava tužioca po tužbi za osporavanje žiga u smislu člana 80 i 81 Zakona o žigovima.
Neprihvatljivi su i navodi tuženog da znak „Petroprocess“ nije nesumnjivo poznat kod činjenice da tužilac posluje pod istim nazivom već više od dve decenije, broj zaključenih i obavljenih poslova, da se u odnosu na svoju konkurenciju izdvaja po usluzi koju pruža, a da tuženi osim paušalne negacije nije pružio druge dokaze koji bi vodili suprotnom zaključku. Za ocenu da li je jedan znak stekao svojstvo opštepoznatog znaka u smislu člana 81 Zakona o žigovima merodavan je stepen poznatosti ili prepoznatljivosti znaka u relevantnom sektoru javnosti, što iz utvrđenog činjeničnog stanja i proizlazi, pa se zaključak prvostepenog suda žalbom neosnovano osporava.
Imajući u vidu da je i sam tuženi učinio nespornim da mu je pre podnošenja prijave za registraciju žiga, bilo poznato da oznaku „Petroprocess“ za koju je podneo prijavu za registraciju žiga, tužilac koristi od 2003. godine kao poslovno ime svoje firme i to za delatnosti iz iste klase, to se ne može prihvatiti stav tuženog da je pri podnošenju prijave postupao savesno i zbog čega su bez uticaja navodi žalbe tuženog da je upravo on smislio, odnosno stvorio naziv tužioca, što je isticao i tokom prvostepenog postupka, a koje navode je prvostepeni sud pravilno cenio, budući da se u ovom sporu ne raspravlja o eventualnom autorskom pravu.
Apelacioni sud je cenio i ostale žalbene navode, ali ih posebno ne obrazlaže nalazeći da nisu od uticaja na pravilnost i zakonitost pobijane presude u pobijanom delu.
Pravilnom primenom članova 153, 154 i 163 Zakona o parničnom postupku prvostepeni sud je odlučio o troškovima postupka, čiju visinu je opredelio saglasno odredbama Tarife o nagradama i naknadama troškova za rad advokata i Taksene tarife važećim u vreme presuđenja sa zakonskom zateznom kamatom u skladu sa članom 277 i članom 324 Zakona o obligacionim odnosima od izvršnosti do isplate.
Na osnovu izloženog, shodno članu 390 i članu 401 tačka 2 u vezi sa članom 387 stav 1 tačka 2 Zakona o parničnom postupku doneta je odluka sadržana u prvom stavu izreke ove presude.
Imajući u vidu da tuženi u žalbenom postupku nije uspeo, te da trošak tužioca za sastav odgovora na žalbu nije nužan u smislu člana 154 Zakona o parničnom postupku, to su zahtevi tužioca i tuženog za naknadu troškova drugostepenog postupka kao neosnovani odbijeni primenom odredbe člana 165 u vezi sa članom 153 Zakona o parničnom postupku, odlukom sadržanom u drugom stavu izreke ove presude.“
Izvor: Apelacioni sud u Beogradu, Gž4 78/20 od 06.12.2023. godine.
