Državina je faktička vlast na stvari i predstavlja pravno relevantni odnos ili pravno stanje za koje pravni poredak vezuje određene pravne posledice i pruža posebnu pravnu zaštitu. Državina može prerasti i u pravnu vlast i njeni određeni oblici mogu dovesti do prava svojine, ako su prethodno ispunjeni neki uslovi predviđeni zakonom.
Prema svemu navedenom,
državina se može definisati i kao uža delimična faktička vlast na stvari
koja po obimu odgovara
sadržaju nekog prava
užeg od prava svojine.
Pojam državine prema Zakonu o osnovama svojinsko-pravnih odnosa, određuje državinu prava samo na slučaj državine prava stvarne službenosti, koju ima lice koje faktički koristi nepokretnost drugog lica u obimu koji odgovara sadržini te službenosti.
U pravnoj praksi se državinom smatra:
1. bliski prostorni odnos sa stvari,
2. mogućnost uspostavljanja bliskog, prostornog odnosa sa stvari,
3. privremena onemogućenost takvog odnosa,
4. postojanje okolnosti koje upućuju na državinu,
5. voljno prepuštanje državine drugom, koji prenosiocu priznaje jače pravo na njoj,
6. dejstveno naređivanje drugom da nešto čini sa stvari ili da se od nečeg uzdrži,
7. upisanost u javni registar prava vlasti na nepokretnosti,
8. nasleđivanje ostavioca koji je u času delacije bio držalac.
Kod državine se razlikuju subjekt i objekt državine.
Subjekt državine je svako fizičko ili pravno lice koje je pravno sposobno da ima svojinu ili drugo stvarno pravo na stvari koju drži.
Objekt državine se određuje kao stvar, a izuzetno i deo stvari, nad kojom se vrši faktička vlast.
Državina se može steći samim zasnivanjem faktičke vlasti nad nekom stvari ili ako nastupi neka okolnost koja će dovesti do državine bez vršenja faktičke vlasti. Nadalje, državina se može steći i na osnovu volje prethodnika državine (državina putem prenosa) ili samostalno (stiče se ukoliko se efektivno zauzme stvar). Sledeći oblik sticanja odnosno prenosa državine je predajom, koja može biti fizička i simbolična ili fiktivna.
Razlikuju se sledeće vrste državine:
1. neposredna i posredna državina,
2. svojinska (državina stvari) i državina prava,
3. isključiva državina i sudržavina,
4. podeljena državina ili državina dela stvari.
Pravni instituti državini priznaju dve osnovne funkcije državine:
1. funkcija publiciteta – ima je neposredna državina na pokretnim stvarima, prema trećim licima,
2. funkcija kontinuiteta i zaštitna funkcija – cilj je održavanje stabilnih društvenih odnosa u pogledu stvari.
Pravna dejstva državine su mnogostruka, te iz tog razloga državina uživa pravnu zaštitu u vidu posebne, državinske zaštite kroz tužbu za smetanje ili oduzimanje državine, odnosno tužbe zbog smetanja ili oduzimanja poseda koju podnosi advokat za imovinu ili imovinsko-pravne odnose.
Kod ove tužbe je najvažnije da se ispoštuje rok za podnošenje tužbe, jer se protekom roka gubi pravo na ovu vrstu zaštitu, koja je dosta efikasna.
Zakon o parničnom postupku reguliše posebno tužbu za smetanje poseda (državine) i propisuje da je ovaj postupak hitan.
Često se zaštita poseda postiže podnošenjem privremenih mera, pa je iz tog razloga podnošenje tužbe poželjno prepustiti advokatu za imovinsko pravo, odnosno imovinsko-pravne odnose.